7.Sınıf Kuran-ı Kerim 1.Dönem Sonu Sınav - Klasik

Tâbût, Musa (a.s.) ve Harun (a.s.) zamanından beri korunan ve İsrailoğulları için kutsal sayılan bir sandıktı. İsrailoğulları, Tâbût'un Tâlût'un evine gelmesini, Allah'ın onun hükümdarlığını onayladığına dair bir işaret olarak kabul ettiler.

Tâlût, askerlerine nehirden sadece bir avuç su içmelerini emretti. Ancak askerlerinin büyük bir kısmı bu emre itaat etmeyip sudan kana kana içtiler. Nehirden çok su içen askerler, susuzluktan hâlsiz kalıp yorgun düştüler ve savaşta geride kaldılar. Bu durum, emirlere itaat etmenin önemini göstermektedir.

Hz. Davud, henüz genç bir delikanlıydı. Ancak o, cesareti ve yardımseverliği ile dikkat çekiyordu. Savaş sırasında babası ve kardeşlerine su ve yiyecek getirmek için çıktı. Bu davranışı, onun yardımsever ve fedakâr bir kişi olduğunu göstermektedir.

Câlût, İsrailoğulları'na büyük baskı yapan ve onları esaret altında tutan bir hükümdardı. Hz. Davud'un Câlût'u yenmesi ile birlikte İsrailoğulları özgürlüklerine kavuştular. Bu zafer, İsrailoğulları için büyük bir moral kaynağı oldu.

Hüdhüd, Hz. Süleyman'ın ordusunda bir kuştu ve ordunun hareketlerini gözetlemek ve gerekli bilgileri Hz. Süleyman'a iletmek gibi görevler üstleniyordu. Hüdhüd, bu görevlerinden izinsiz olarak ayrıldığı için Hz. Süleyman'ın öfkesini çekmişti.

Hüdhüd'ün getirdiği haber, Hz. Süleyman'ı çok şaşırtmıştı. Çünkü Sebe, o dönemde zengin ve güçlü bir ülkeydi ve halkının Allah'a inanmadığına ihtimal vermiyordu.

Süleyman Peygamber, Allah'ın izniyle farklı dilleri biliyor ve hayvanlarla konuşabiliyordu. Bu gücü sayesinde Belkıs'ın tahtını yanına getirmeyi başardı.

Süleyman Peygamber, Belkıs'ın tahtını yanına getirmeyi başararak onun gücünü ve büyüklüğünü gösterdi. Bu davranışıyla Belkıs'ın ona olan güvenini kazandı ve onu Allah'a davet etmeyi başardı.

İbrahim suresi, Allah'ın insanlara gönderdiği peygamberlerin temel mesajı olan tevhid inancını ve bu inanç uğruna mücadele eden peygamberlerin yaşadıklarını anlatmaktadır. Bu ayette de Allah'ın, insanları karanlıklardan aydınlığa çıkarmak için peygamberleri gönderdiğine vurgu yapılmaktadır.

İbrahim suresi, insanların dünya hayatının geçici olduğunu ve ahiret hayatının ise ebedi olduğunu hatırlatmaktadır. Bu ayette de dünya hayatını ahirete tercih eden kişilerin, gerçek mutluluğa ulaşamayacakları vurgulanmaktadır.

Hz. İbrahim, Mekke'nin bir yerleşim merkezi ve güvenli bir belde hâline gelmesi için Allah'tan kendisine ve soyundan gelenlere dua etmesini istemiştir. Çünkü dua, Allah'ın kullarına yardım etmesini sağlayan en önemli yoldur. Ayrıca, Hz. İbrahim, Mekke'ye gelen insanların gönüllerini yerlilere meylettirmesini ve onları rızıklandırmasını istemiştir. Böylece, Mekke'nin bir yerleşim merkezi ve güvenli bir belde hâline gelmesi kolaylaşacaktır.

Hz. İbrahim, Allah'ın birliğine ve peygamberliğine olan inancını ve samimiyetini duaları ile göstermiştir. Bu nedenle, Allah, Hz. İbrahim'in dualarını kabul etmiştir. Hz. İbrahim'in duaları, İslam dininin yayılmasına ve insanlığın kurtuluşuna katkıda bulunmuştur.

İman, dil ile söylenen bir sözden ibaret değildir. İman, kalpten gelen bir tasdiktir. İman eden kişi, Allah'ın varlığına ve birliğine, Hz. Muhammed'in peygamberliğine, diğer iman esaslarına gönülden inanır ve bunları şüphesiz kabul eder.

İman, Allah'ın emirlerine ve yasaklarına uymanın temelini oluşturur. İman eden kişi, Allah'a olan sevgisi ve bağlılığı nedeniyle onun emirlerine itaat eder ve yasaklarından kaçınır.

Tevhit inancına sahip olan kişi, Allah'ın her an kendisini gördüğünü ve duyduğunu bilir. Bu nedenle, ibadetlerini ve davranışlarını Allah'ın rızasını kazanmak için yapar.

Allah'a itaat edenler, Allah'ın emir ve yasaklarına uyarlar. Bu sayede, Allah'ın rızasını kazanırlar ve cennete girmeyi hak ederler.

1. İman, Allah'ın varlığını, birliğini ve Hz. Muhammed'in (s.a.v.) peygamberliğini kabul etmek demektir. Bu, imanın en kısa ve özlü ifadesidir. 2. İman, sadece kalbi bir kabul değildir. Aynı zamanda dil ile ifade edilmesi ve ibadetlerle desteklenmesi gerekir. 3. İman, ibadetlerin ve ahlakın temelini oluşturur. İman olmadan ibadetlerin ve ahlakın anlamı kalmaz. 4. İman, hür iradeye dayalı bir tercihtir. Baskı, tehdit veya dünya hayatından ümit kesme (ye's) gibi durumlarda iman makbul olmaz. 5. İman, takliden de olabilir. Ancak takliden iman, araştırma ve inceleme sonucunda elde edilen imanın yanında ikinci plandadır. 6. İman, artıp eksilebilir. İman sahibi bir insan, her zaman imanda derinleşmeye ve kusurlarını düzeltmeye çalışır. 7. İman, amel ile tamamlanır. İman, ibadet ve ahlak ile hayat bulur. 8. İman, sadece Allah'a ve ahiret gününe inanmak demektir. Bu, imanın temelini oluşturan iki esastır. Ancak iman, bununla sınırlı değildir. Meleklerin, kitapların, peygamberlerin ve kaza ve kaderin varlığına da inanmak gerekir. 9. İman, kişinin hayatını her yönden etkiler. İman sahibi bir insan, hayatına yeni bir anlam ve değer katar. 10. İman, kişinin mutluluğunun kaynağıdır. İman sahibi bir insan, huzurlu ve mutlu bir hayat yaşar.